Terwijl ik in de Pizzeria op mijn pizza zat te wachten bladerde ik gisteren door de agenda van de Stadschouwburg en Oosterpoort. Mijn oog glijd langs theatervoorstellingen, cabaret en concerten. Vooral de concerten wil ik even checken. Maar bij het lezen van de korte begeleidende omschrijvingen verlies ik toch een beetje mijn interesse: Radio vriendelijke popsongs, de nieuwe huisband van DWDD, jazzy swingpop… Het zijn verhaaltjes waar ik nog niet echt warm van word.

Maar dan zie ik Trentemøller. Dinsdag 4 maart. Vet! Ehh geloof ik… In juni stond hij ook op Awakenings, weet ik nog. Maar wat voor muziek is het eigenlijk ook alweer precies?

In de agenda van de Oosterpoort staat: ‘Een mix van verschillende electronicastijlen’ en bij deze hint schieten mij namen als Aphex Twins, Massive Attack en Royksopp te binnen. Of misschien een combi van dat alles. Op mijn telefoon begin ik een kleine research naar Trentemøller. Het nummer ‘Moan’ komt mij meteen bekend voor en daarna luister ik naar fragmenten van zijn nieuwe album ‘Lost’. Het is elektronisch, maar het is geen techno, het heeft een beat maar is toch te rustig en melodieus om op heel hard op te raven. Maar dansbaar, hypnotiserend en duister.

Ik weet niet wat voor publiek hier op afkomt, of ze met hun armen zwaaiend en ogen dicht midden op de dansvloer gaan staan, of ze gaan springen en fistpumpen, of dat niemand er chocola van kan maken tot er een stilte valt. ‘Ja, dit herken ik. Dit betekent applaus’, denken ze dan…

Ik weet niet wat de pizzabakker van me moet denken wanneer grinnikend wakker word uit mijn dagdroom. Ik weet ook niet hoe lang hij al naar me stond te zwaaien om me duidelijk te maken dat mijn bestelling klaar is. Maar na dit bezoekje aan de Pizzaboer, is een ding mij duidelijk geworden! Ik ga dinsdag naar de Oosterpoort om Trentemøller te checken. Ik ben te nieuwsgierig!